Wit met zwarte vlekjes

Een wit blad. Het is zowel de droom als de nachtmerrie van elke schrijver. Verhalen, liefdes, passie en tristesse. De mogelijkheden zijn onbeperkt. Zoals Buonarroti zei telkens hij begon aan zijn beeldhouwwerken. “Het beeld zit al in het blok, je hoeft alleen de rest weg te halen.” En zo zie ik ook mijn wit blad. Ik hoef alleen maar op een paar plaatsen het wit weg te gommen.

Helaas komt elke schrijver nu en dan een wit blad tegen waarbij het niet werkt. Hoe hard je ook zit te staren naar het blad er verschijnen geen zwarte plekken. En als er al eens wat verschijnt zijn ze als je even niet oplet en traag met je ogen knippert zo weer verdwenen. Verhalen die niet verschijnen. De verhalen die even snel het wit papier vullen als weer verdwijnen. Moment opnames. Schijnbaar onbelangrijk.

Dat is wat me intrigeert. Per verhaal die geschreven wordt zijn er heel veel verhalen die niet geschreven worden. Verhalen die verloren gaan in de diepte van een wit blad. De meeste die het niet halen zijn nog niet ten einde. Waarvan het grootste deel nog moet gebeuren. Of er zijn er die zo vluchtig zijn, zo kort dat er weinig over te vertellen valt. En toch spelen ze hun rol. Het zijn die verloren verhalen die het eindresultaat van de schrijver bepaalt.

Heel soms kun je als je goed oplet de echte waarheid die verloren is gegaan zien. De woorden lezen die niet geschreven zijn. Op die plaatsen kun je de echte ziel van de schrijver zien. Soms heel duidelijk, soms zo suptiel als een druppel in een zee. Het mooiste verhaal die een schrijver te vertellen heeft is het verhaal die hij nooit zal schrijven.

De verhalen die ik publiceer zijn nooit de complete waarheid. Ingekleurd door een combinatie van fantasie en flauwe humor. Ook al schrijf ik in de ik vorm dan nog heb je geen zekerheid of ik al dan niet de waarheid vertel. Maar mensen die me echt kennen kunnen heel simpel tussen de lijnen lezen. Het echte verhaal achter miijn verhalen vinden. Soms vrolijk, soms triestig.

Dat is net het mooie. Aan elk verhaal kun je je eigen waarheid hangen. Je eigen gevoel en je eigen fantasie in verwerken. Een schrijver zijn verhaal is nooit af eens hij het stuk publiceert. Zijn stuk is pas af als de lezer zijn eigen gevoel tussen de lijnen verweeft. De verloren verhalen van de schrijver vervangt door zijn eigen verloren ervaringen. Dan pas is het af.

.