Licht over Parijs

Licht over Parijs

Vol verbazing komt de zon op boven Parijs.  Gisteren ging ze slapen en zwaaide ze een dansende metropool toe. Vol vreugde. De koppeltjes die samen wandelen over de pont des arts. Zoals miljoenen voor hen een slotje met hun namen aan de brug hangden.  Daarna hand in hand romantisch gaan dineren bij kaarslicht. De zon was vol hoop gaan slapen.

De stad is in een paar uur veranderd in een puinhoop. Mensen die gisteren nog in de fleur van hun leven waren, zijn nu voor altijd jong. Rustig iets willen eten in de stad van het licht en het dessert niet halen. Naar een optreden gaan en geen bisnummer horen. Voetbalmatch bijwonen van je nationale ploeg en niet weten of je je geliefden ooit zult terug zien.

Daar hangt de zon dan. Hopeloos. Te  ver om iets te doen. Dus doet ze maar waar ze goed in is. Met haar eerste zonnestralen omarmt ze de stad. Met al haar kracht neemt ze de stad in een knuffel. Als een moeder met haar ziek kind draagt ze Parijs in haar stralen. Parijs is gebroken. De tranen van de wereld stromen via de Seine langs een uitgedoofde Eifeltoren.

Verslagen is Parijs niet. De Eifeltoren zal weer oplichten. Parijs zal opstaan en als een trots baken van licht de hand uitsteken naar iedereen die wil lief hebben. Er zullen weer verliefde koppeltjes over de Pont des arts huppelen. Een slotje hangen en romantisch gaan dineren.  Groepen zullen luidkeels hun muziek spelen en voetballers zullen nog veel doelpunten scoren.

De tijd voor het zoeken van schuldigen is nog niet aangebroken. In willekeur met de vinger in het rond wijzen werkt niet. Dat zou al te makkelijk zijn. Nu is het moment van wonden likken. Diep in de ogen kijken en zeggen dat je elkaar graag ziet.

Ook vandaag zal de zon weer gaan slapen En ook deze keer zal het met hoop zijn. De hoop dat de mensheid zal bijleren. De zon is naief. Maar dat is net de schoonheid van de zon. Ondanks alle miserie zal ze er altijd zijn. Klaar met haar sprankeltje hoop op geluk.