Er zijn 2 soorten van mensen in West-Vlaanderen. Je hebt de brave,stille en soms moeilijk te begrijpen West-Vlaming. Het type dat wordt geboren, werkt, kindjes kweekt en sterft onder dezelfde kerktoren. Tenzij die natuurlijk door een oorlog wordt platgebombardeerd maar dat zou moeten lukken.
Tot een dikke 3 jaar geleden was ik voorbestemd om eeuwig op diezelfde vuil grijze toren te kijken. Niks mis mee want buiten de hardnekkige pestkoppen op school had ik een zorgeloos droomleventje. Ik volgde een technische textiel opleiding, speelde muziek en toneel. Daarnaast kwam ik elke zondag avond uitgeput, met blauwe plekken en tot wanhoop van mijn moeder met vuile en gescheurde kleding terug van de chiro.
Het klinkt fantastisch maar er was een probleem. Ik deed veel en tegelijk ook niks want het was allemaal op automatische piloot. Ik zat vast in een soort van routine en routine verveelt altijd. Uiteindelijk heeft het me een mooie 25 jaar, 3 jobs, een mislukte hogeschool opleiding en een kleine depressie gekost voor het tot me doordrong. Zorgeloos door het leven kabbelen betekent niet altijd gelukkig zijn.
Dus deed ik iets waardoor iedereen me met waanzin bekeek. Ik nam ontslag, liet alles vallen en ging in het verre Antwerpen wonen. Ik gluurde daar uit het raam en zag zowaar een andere kerktoren. Een mooiere die een stukje groter was. Al vrees ik nu dat de echte Antwerpenaar me zal linchen omdat ik hun kathedraal even tot kerk doop. No pun intended. Onder die schaduw leerde ik nieuwe mensen kennen. Mensen met zin voor ondernemen die ook hun toren zijn ontsnapt. En het klikte. Ik had een Aha momentje.
Nu ben ik het andere type West-Vlaming aan het worden. Mijn Marc Coucke factor groeit nog elke dag. Mijn kerk inruilen voor de grote kathedraal is de beste beslissing die ik ooit heb gemaakt. Bovendien ben ik van Waregem dus heb ik ook meteen een voetbalclub om over te nemen.
Tijd voor een verhaaltje 
Prachtig Alex.
LikeLike