“Ah hij heeft een breuk in zijn Bekken en rechtersleutelbeen. Klagen moet die Porte niet doen hij verdiend geld genoeg.” Aldus een halvegare op twitter. Ik wist even niet wat ik las. Ik hoop dat de persoon die dat geschreven had ofwel zat was ofwel een slecht gemikte mop probeerde te lanceren. Laten we beginnen met het blessure gedeelte. Een zware blessure is een zware blessure dat heeft niks te maken met geld. Bovendien klaagt Porte ook niet, die was de dag erna al aan het denken aan zijn volgende koers.
Ook wat het geld betreft slaat de overenthousiaste tweeter de bal compleet mis. Want zo groot zijn die verdiensten niet. Ik lees even het artikel van op de rustdag waarin de voorlopige verdiensten in de tour werden opgesomd. “Quick-Step is de grootverdiener in de eerste Tour-week”. De titel komt bijna lachwekkend over als je het eens van dicht gaat bekijken.
“De formatie van Patrick Lefevre heeft al dik €50.000 verdiend”. 50.000 euro voor een week lijf en leed te riskeren. Vergeet bovendien niet dat het prijzengeld gedeeld wordt door verschillende mensen. In 2015 verdiende Quick-step, toch 1 van de grootverdieners, tussen omloop het nieuwsblad en Luik-Bastenaken-Luik, 110.265 euro. Klinkt veel maar hou rekening met het volgende. 20% gaat naar de belastingen en wat overblijft moet gedeeld worden door ongeveer 30 man.
Terug naar de Tour de France. Vorig jaar werd in de tour ongeveer een kleine 2.3 miljoen Euro aan prijzengeld verdeeld. Niet slecht denk je dan. De winnaar krijgt €500.000. Dat is voor belastingen en zonder extraatjes die de kopmannen betalen aan hun knechten. Laten we even vergelijken met een evenement met ongeveer dezelfde uitstraling wereldwijd. De winnaar van Wimbledon in 2017 krijgt 2.2 miljoen pond. Dat is de complete prijzenpot in de tour. Bovendien hoeft de tenniskampioen zijn prijzengeld niet delen niet met 8 ploeggenoten en 20 verzorgers. Haal je de 2de ronde in Wimbledon? Dan heb je meer dan de 8ste in het eindklassement van de tour.
Vergeef me dus dat ik regelmatig eens lyrisch doe over wielrennen. De sport van het volk, wielrennen als metafoor voor het leven. Van alle sporten is het de gevaarlijkste sport van allemaal. Het beeld van Wouter Weyland zal altijd op mijn netvlies gebrand staan. Bij elke valpartij ga ik meteen in lichte paniek op zoek naar een teken van leven. Vergeef me dus dat ik wielrenners soms ophemel tot moderne gladiatoren. Brood en spelen. Alleen helt het nogal hard over naar spelen en weinig naar brood voor de actoren.
En dat brengt ons tot de afgelopen Tour de France of Tour de geeuw zoals sommigen het durven noemen. Er zijn dit jaar best veel vlakke spurtersetappes met een erge saaie verloop. Renner of 3 rijden weg, peloton controleert rustig en aan het einde wint een Duitser. Heel boeiend is het allemaal niet maar ik verdenk menig renner ervan te dagdromen over hoe hun leven eruit zou zien als tennisster. Je zou voor minder wat trager gaan fietsen.
Dus als je nog snel een nieuwe hobby zoekt, ga tennissen. Meer geld mee te verdienen en het grootste risico is een voedselvergiftiging door die aardbeien op Wimbledon.
Tijd voor een verhaaltje 