De tour en wit spul

Mensen die mij kennen weten dat ik een wielerfanaat ben. Een soort van verslaving die heel dicht bij een obsessie aanleunt. Elke koers die op tv getoond wordt heb ik gezien. Elke koers die niet op tv getoond wordt volg ik op twitter. En nu is de tijd aangebroken voor de hoogmis van het wielrennen. Ondanks wat de doorsnee Vlaamse wielertoerist durft te beweren is dat niet de Ronde Van Vlaanderen maar die andere ronde. Degene die 3 weken duurt en finisht in Parijs. De Ronde van Frankrijk.

Het is 1 van de meest bekeken sportevenementen in de wereld. In Europa moet het enkel onderdoen voor Wimbledon en de Champions League. In Amerika zien ze het een beetje zoals wij de Super Bowl zien. Het hele jaar is er amper interesse maar de Tour moet iedereen gezien hebben. Maar ik heb slecht nieuws voor elke liefhebber. De renners zitten weer massaal aan het witte spul. Ja u leest het goed. Het is van een bepaalde Bom van Balen geleden dat het kleur wit en wielrenner zo vaak in dezelfde zin werd gebruikt. Ik heb het niet over cocaïne maar over hun shirtjes. Nee je bent niet per ongeluk op een fashionblog beland en nee ik ga hier geen fashionstatement zetten.

Ik schrijf uit bezorgdheid om Michel Wuyts en José De Cauwer. Je zult maar een wielercommentator zijn en in het heetste van de strijd op een ultrakleine monitor in een oncomfortabele commentaar stoel een renner moeten herkennen. De ploegen die in het wit starten zijn onwaarschijnlijk. Sky, sinds jaar en dag zwart gekleurd, rijden plots volledig wit. Trek, normaal zwart en  rood, gaan nu voor een volledig wit shirt. En daar stopt het niet. Katusha, Fdj, AG2R en DImension data rijden met een dikke streep wit in hun shirt.

Gelukkig kunnen José en Michel nog rekenen op nationale kampioenstruien zou je dan denken. Helaas ook dat valt tegen. Bora-hansgrohe heeft 2 nationaal kampioenen… Blijkbaar vinden ze er niks beter op dan een jawel wit shirt te nemen met een horizontale streep. En ook Dimension Data beslist op dezelfde manier hun shirtjes een “persoonlijke” touch te geven. Mooi dat wel maar kwa eenheidsworst kan het tellen.

Ik begrijp het natuurlijk wel. Marketingbureaus die in hun cijfers hebben gezien dat wit in is. Vorig jaar was dat nog rood, het jaar ervoor zwart en het jaar daarvoor blauw. Misschien is zoveel wit allemaal een gevolg van een ongelukkig toeval. Wat geen toeval is, is het debacle genaamd Ramon Sinkeldam. Niks tegen de mens. Ik ken hem niet en hij zal best een leuke kerel zijn. Maar de hardwerkende renner is afgelopen maand kampioen van Nederland geworden. Leuk denk je dan. Ramon mag een volledig seizoen rondrijden met die mooie driekleur. Niet dus beslisten ze bij de sponsor. Want die betaald voor zichtbaarheid van de Sunweb naam. Dus jawel hun standaard shirt met drie streepjes over. Triestig.

Als, hopelijk, toekomstig marketeer en storyteller begrijp ik zo’n acties niet. Movistar doen het al jaren, en nog veel erger, het devalueren van de nationale kampioensshirt. En uit een pure analytische denkwijze zal het wel logisch zijn. Maar wat een gemiste kans tot storytelling! Denk maar aan dat beeld van Gilbert die dit jaar zegevierend over de meet kwam met zijn fiets in de lucht. De kampioen van België die in een fantastische kampioenstrui over de meet stapt met zijn fiets in de lucht in de koers van België. Het was zoveel minder mooi geweest in de doorsnee merkentrui. Een beeld waar de sponsor maanden kan op verder blijven knabbelen.

Het gebeurt dagelijks rondom ons heen. Ondernemingen die zich kapot staren op doelpubliek, ROI, het perfecte moment om de perfect gefotoshopte content met de perfecte hashtag online te droppen. Hun eigen versie van 3 slappe streepjes over een shirt. Maar ze vergeten heel vaak het belangrijkste onderdeel van marketing. Persoonlijkheid. Uit de hoop springen en opvallen. Storytelling is vaak lelijk, op het verkeerde moment en totaal onlogisch maar het werkt wel.

Dus lieve mensen bij Sunweb en Movistar, doe eens gek en vertel het verhaal van jullie nationale kampioen. Vraag het maar aan Gilbert.