Waarom ik zoveel schrijf

Ik geloof graag van mezelf dat ik een man van mijn woord ben. In mijn vorige blogpost had ik beloofd om op regelmatige basis te posten over wat ik geleerd heb in mijn bijna dertig levensjaren.  En dus krijgen jullie nu al, na twee maanden en een half, een nieuwe blogpost. In de toekomst zal het post tempo waarschijnlijk wat dalen. Want 1 relatief korte blogpost elke twee maanden heeft zo zijn impact op een mens. De stress die daarmee gepaard gaat doet me vrezen voor een burn-out.

Gisteren nog stonden gillende fans aan de deur. Ze hoopten om eindelijk een nieuw blogstuk te kunnen bewonderen. De hype kun je het best vergelijken met de release van een nieuwe, god help ons, 50 tinten grijs. Natuurlijk heb ik ze uitgelegd dat een artiest zoals ik onmogelijk zomaar een wondertje uit de losse pols kan gooien. Zo’n dingen hebben tijd nodig. Eerst sluit ik me op in mijn inspiration Room. Ik zet een muziekje op en zet een verse tas koffie. Daarna laat ik Mozartgewijs de genialiteit uit mijn vingers in mijn keyboard stromen. En dan na een dikke twee maanden post ik een blogpost. Wat toch neerkomt op bijna 10 woorden per dag. Een duizelingwekkend tempo.

Soms vragen fans mij hoe het komt dat ik zo’n fantastische stukken schrijf. Ik zeg altijd hetzelfde. Alles gaat om zelfvertrouwen. De wetenschap dat je ergens goed in bent. En dat is niet altijd even makkelijk. Zelfs met mijn talent heb ik jaren geworsteld om te durven zeggen dat ik ergens goed in ben. Ik ben namelijk opgegroeid met het spreekwoord: Doe maar normaal das al gek genoeg. Wees niet te ambitieus, wees bescheiden en zet nooit een grote mond op.

Maar de jaren hebben mijn mening doen veranderen. Waarom zou je niet mogen zeggen dat je ergens goed in bent? Waarom moet je altijd bescheiden zijn terwijl je heel goed weet dat je ergens aanleg voor hebt? Waarom Realist zijn? Als je nooit eens een hoge borst durft opzetten zal je altijd voorbijgelopen worden door iemand die het wel doet. Die zal inderdaad al eens sneller tegen een slecht opgestelde lamp lopen maar zal aan het einde van de rit veel verder staan.

Het probleem van zelfvertrouwen is dat het al te vaak wordt verward met arrogantie. Zelfvertrouwen is weten dat je ergens goed in bent. Arrogantie is denken dat je de beste bent. Zelfvertrouwen is kritiek aanvaarden om beter te worden. Arrogantie is kritiek naast je neer leggen omdat “ze” er toch niks van kennen. Zelfvertrouwen is een coureur die zegt dat hij dit jaar de ronde van Frankrijk wil winnen. Arrogantie is zeggen dat hij dit jaar de ronde zal winnen. Het verschil is groot.

En dus lieve lezer durf eens te zeggen dat je ergens goed in bent. Waarom zou je niet je eigen boek proberen te schrijven? Je eigen kledinglijn ontwerpen of een bouwbedrijf starten? Ga ervoor! Doe eens zot en volg je droom. En dat kan best klein zijn, we hoeven niet allemaal de wereld te veranderen. Daar hebben we al genoeg oranje zotten met een vreemd kapsel voor rondlopen.

Het is waarschijnlijk 1 van de belangrijkste lessen die ik de afgelopen jaren heb geleerd. Doe iets waar je goed in bent en het plezier zal volgen. Start een blog en wie weet zul je ooit na veel oefenen erin slagen om net zoals ik 4 posts te schrijven in minder dan een jaar.

Volgende keer: Ironie. Hoe herken ik het in een blogstuk.  Ik heb alvast geen idee hoe het moet.